Αντιμετωπίστε τα ευαίσθητα δόντια

 Η ευαισθησία των δοντιών είναι μια κοινή κλινική κατάσταση που σχετίζεται συνήθως με εκτεθειμένες οδοντικές επιφάνειες. Μπορεί να επηρεάσει τους ασθενείς οποιασδήποτε ηλικιακής ομάδα. Η θεραπεία πρέπει να ξεκινά με μια ακριβή διάγνωση. Πρέπει να γίνει διαφορική διάγνωση και να αποκλειστούν όλες οι άλλες πιθανές αιτίες. Μια συχνά παραμελημένη φάση κλινικής διαχείρισης της ευαισθησίας  των δοντιών είναι ο εντοπισμός και η θεραπεία των αιτιολογικών παραγόντων της. Αφαιρώντας τους αιτιολογικούς παράγοντες, η κατάσταση μπορεί ακόμη και να αποφευχθεί ή να μην επαναληφθεί. Η ευαισθησία των δοντιών είναι μια επώδυνη κλινική πάθηση με συχνότητα που κυμαίνεται από 4 έως 74%. Μία ελαφρώς υψηλότερη συχνότητα εμφάνισης εμφανίζεται σε γυναίκες από ότι στους άνδρες. Ενώ μπορεί να επηρεάσει τον ασθενή οποιασδήποτε ηλικίας, οι περισσότεροι ασθενείς που έχουν προσβληθεί βρίσκονται στην ηλικιακή ομάδα των 20-50 ετών, με μέγιστη ηλικία μεταξύ 30 και 40 ετών.

Μία εύκολη και βατή πρόληψη που μπορεί να γίνει στο σπίτι, είναι οι παράγοντες απευαισθητοποίησης, οι οποίοι περιλαμβάνουν οδοντόκρεμες, στοματικά διαλύματα ή τσίχλες και δρουν είτε αποκλείοντας τα οδοντικά σωληνάρια είτε εμποδίζοντας τη νευρική αντίδραση..

Όπως συμβαίνει με οποιαδήποτε άλλη κλινική κατάσταση, μια ακριβής διάγνωση είναι σημαντική πριν ξεκινήσετε τη διαχείριση της ευαισθησίας των δοντιών. Έχει χαρακτηριστεί  παρόμοια με άλλες καταστάσεις όπως τερηδόνα, σπασμένο ή χτυπημένο δόντι. Οι αιτίες του οδοντικού πόνου θα πρέπει να αποκλειστούν πριν από την οριστική διάγνωση. Ορισμένες από αυτές περιλαμβάνουν την απόκριση του πόνου κατά την πίεση του χτυπήματος των δοντιών (για ένδειξη πνευμονίας / περιοδοντικής εμπλοκής), πόνο στο δάγκωμα (υποδηλώνει κάταγμα), χρήση φωτισμού ή βαφών (για τη διάγνωση καταγμάτων) και πόνος που σχετίζεται με πρόσφατες αποκαταστάσεις. Μια απλή κλινική μέθοδος διάγνωσης ευαισθησίας των δοντιών περιλαμβάνει εκτόξευση αέρα εξετάζοντας όλα τα δόντια στην περιοχή στην οποία ο ασθενής παραπονείται για πόνο. Η σοβαρότητα ή ο βαθμός του πόνου μπορεί να ποσοτικοποιηθεί είτε σύμφωνα με την κατηγορική κλίμακα (Ελαφρύς, μέτριος ή σοβαρός πόνος) είτε χρησιμοποιώντας οπτική αναλογική κλίμακα.

Το ελαττωματικό βούρτσισμα των δοντιών περιλαμβάνει σκληρές βούρτσες, υπερβολική δύναμη, υπερβολικό τρίψιμο στις περιοχές ή ακόμη και έλλειψη βουρτσίσματος που προκαλεί συσσώρευση πλάκας και ύφεση των ούλων. Ο ασθενής πρέπει να διδαχθεί τη σωστή μέθοδο βουρτσίσματος δοντιών με τη βοήθεια του οδοντιάτρου. Επίσης, πρέπει να δοθούν οδηγίες στους ασθενείς να αποφεύγουν το βούρτσισμα για τουλάχιστον 2 ώρες μετά από όξινα ποτά για να αποφευχθεί η αντίδραση επίδρασης της όξινης διάβρωσης.

Οι διαβρωτικοί παράγοντες είναι σημαντικοί παράγοντες στην έναρξη και την εξέλιξη της ευαισθησίας των δοντιών. Τείνουν να αφαιρούν το σμάλτο ή να ανοίγουν τα οδοντικά σωληνάρια. Οι διαβρωτικοί παράγοντες μπορεί να είναι είτε εξωγενή διαιτητικά οξέα είτε ενδογενή οξέα. Τα εξωγενή διαιτητικά οξέα περιλαμβάνουν ανθρακούχα ποτά, εσπεριδοειδή, κρασιά, γιαούρτι και επαγγελματικούς κινδύνους (εργαζόμενοι στην κατασκευή μπαταριών, δοκιμαστές κρασιού). Η ποσότητα και η συχνότητα των τροφίμων που περιέχουν οξέα πρέπει να μειωθούν. Θα πρέπει να συμβουλεύεται ο ασθενής να καταναλώνει κάτι αλκαλικό (γάλα) ή τουλάχιστον ουδέτερο (νερό) μετά από όξινα ποτά και να χρησιμοποιεί ένα καλαμάκι για να πιει το ποτό και να αποφεύγει να το πιέζει στα δόντια. Το ενδογενές οξύ προέρχεται από γαστροοισοφαγική παλινδρόμηση. Είναι επίσης συχνό σε ασθενείς με διατροφικές διαταραχές. Η κατάσταση χαρακτηρίζεται από γενικευμένη διάβρωση των υπερώων επιφανειών των άνω γνάθων. Ένας τέτοιος ασθενής πρέπει να παραπεμφθεί στον ιατρό για εξειδικευμένη διαχείριση της υποκείμενης νόσου. Μπορεί να κατασκευαστεί ένας μαλακός νάρθηκας για να καλύψει τις πληγείσες περιοχές, για να αποτρέψει την επαφή τους με τα οξέα.

ΠΗΓΕΣ
Clayton DR, McCarthy D, Gillam DG. A study of the prevalence and distribution of dentine sensitivity in a population of 17-58-year-old serving personnel on an RAF base in the Midlands. J Oral Rehab. 2002